Ostatnio zadano mi (powiedziałabym podchwytliwe) pytanie:
czy mogłabyś związać się z osobą wyznającą inną religię, filozofię bądź w ogóle niewierzącą, jeśli wiedziałabyś, że kieruję się on w życiu dobrymi wartościami i jest dobrą osobą? 

O ile szanuję takie osoby, to jednak odpowiadając na  pytanie powiedziałam NIE. 

Nie byłabym aż tak odważna by tak ryzykować (tu chodzi o małżeństwo!) ze względu na to że już w podobnym związku byłam (kilka lat wyjęte z życia; psychicznie czułam się jak wrak). Drugi argument to to. że mnie zależy na sakramencie a nie na ślubie jako samym ślubie. Moim zdaniem przysięga z takim człowiekiem przed Bogiem byłaby nieważna. Bo o ile z mojej strony byłaby ona świadoma itd. to z jego strony już nie.

Kiedy OBOJE świadomie przed Bogiem w wolności i ufności ślubują sobie miłość, wierność ... itd. to otrzymują łaskę-sakrament który pomaga szczególnie w momentach kiedy w życiu zaczynają się problemy. Ryzyko, że komuś z nas coś się odwidzi/odbije jest, ale już o wiele mniejsze. Nawet badania potwierdzają, że małżeństwa praktykujące codzienną modlitwę i częstą Eucharystię rzadziej się rozwodzą.

Wracając do tej odpowiedzialności. Sprawa jest zbyt poważna by tak ryzykować. Tu nie chodzi tylko o mnie, a o nasze DZIECI, o przyszłe pokolenia. Obojętnie czy rodzone czy adoptowane. To właśnie za nie będę odpowiedzialna i to będzie moja wina jeśli wybrałabym im niewłaściwego człowieka na tatę. One będą ponosić niejako konsekwencje mojego wyboru. To ojciec, głowa rodziny jest autorytetem w kwestii przekazywania wiary, obrazu Boga. Jaki ojciec, taki obraz Boga będą miały dzieci. Sama deklaracja z ust mężczyzny, że jest dobry to za mało. Zresztą taki argument to "dobra" ogólnikowa przykrywka.

Chcę żeby mój mąż był wzorem dla naszych dzieci, w tym sensie żeby to on je i mnie przybliżał do Boga, chciał naszego zbawienia tak jak ja chcę tego samego dla niego. 

Decydując się na związek z osobą niewierzącą,... itd. w którymś momencie życia gdyby zaczęły się problemy mogłabym usłyszeć "no przecież sama tego chciałaś" (w sensie ślubu, życia ze mną itd.). Nie chcę sama uczęszczać na msze, modlić się, mieć relacją z Bogiem itd. Jeśli chciałabym żeby tak się stało to w ogóle nie wychodziłabym za mąż a zdecydowała się na pójście do zakonu lub życie w pojedynkę. Nie chcę żeby Bóg w oczach mojego wybranka był traktowany jak obowiązek, jako moje zainteresowanie, hobby... Chcę żeby Bóg nieustannie łączył mnie i mojego męża, a wychodząc za mąż za mężczyznę niezwiązanego z Kościołem musiałabym się liczyć z tym, że SAMA musiałabym "praktykować" to co wybrałam. 

Do śmierci i do znudzenia będę przytaczać słowa ks. Dziewieckiego:

Zauważyłam, że mężczyźni dzielą się na dwie grupy: na tych którzy są pociągający, zwodzący w których naiwnie i ślepo można się zakochać oraz na tych którzy nadają się na męża i ojca. Ci pierwsi w ogóle się nie nadają na męża i przede wszystkim ojca (nie twierdzę, że to się może nie zmienić!). Za to ci drudzy, to mężczyźni których na początku nie bierzesz na początku w ogóle pod uwagę bo swoje piękne serce ukrywają głęboko, tak jak muszla która pokazuje swoją perłę tylko wybranym.

Dziewczyny uważajcie proszę na ponętnych mężczyzn, którzy niejedną z Was już na pierwszy raz "łapią" swoim wyglądem albo "dobrymi" obietnicami. Ja nie chcę faceta rodem z okładki Vogue'a (oj wiecie o co mi chodzi, nie twierdzę, że katolicy nie są przystojni), chcę mężczyzny który nadaje się na męża i ojca, który nie boi się nikogo innego jak tylko Boga.