Ogród w Schloss Seehof

Tak to już bywa, że tylko czasami odczuwa się, jakby się miało żyć zawsze, zawsze. Opanowuje owo czucie niekiedy, gdy człowiek się ze snu zbudzi o jutrzence, znajdzie się sam wobec natury i głowę w tył odrzuciwszy spojrzy ku niebu, ujrzy, jak jego blady seledyn z wolna się rozjaśnia, gdy tymczasem na wschodzie dzieją się cudowne rzeczy, aż wszystko narasta jakby w jeden okrzyk triumfu. Wtedy to serce bić przestaje wobec onego niezmiennego, potężnego majestatu wschodzącego słońca, chociaż zjawisko powtarza się każdego ranka od tylu milionów lat. Wtedy - na chwilkę - zapomina się o wszystkim. Czasem znów opanowuje owo uczucie, gdy się człowiek znajdzie sam w lesie o zachodzie słońca, a tajemnicza, przesycona złotymi promieniami cisza przenika poprzez konary drzew, jak gdyby z wolna opowiadała o rzeczach jakichś dawnych a cudnych. Nieraz poczucie ogromu ciszy nocnej z miliardami gwiazd mrugających i patrzących na nas daje nam pewność, że żyć będziemy zawsze, czasem utwierdzają nas w tej wierze dźwięki pięknej muzyki, czasem spojrzenie drogich nam oczu.

Czy świat modlitwy nie jest tajemniczym ogrodem, który jest tuż obok i może nas uczynić szczęśliwymi, a my boimy się do niego wejść?

Ogród różany, Bamberg

Nigdy się tym nie dzieliłam ale marzy mi się taki tajemniczy ogród zamykany na klucz, przepełniony różami, którego mury porośnięte będą bluszczem. Ogród przy hospicjum (jeśli udałoby mi się kiedyś otworzyć) do którego będą mogli przychodzić chorzy pacjenci by zapomnieć o swym cierpieniu...

Jako mała dziewczynka pokochałam książki tj. "Tajemniczy Ogród", "Mały Książę" i "Oskar i pani Róża". Mają piękne przesłanie i chwytają za serce. Nawet dzisiaj lubię do nich wracać...