Miłość to wierność wyborowi - świadectwo
czerwca 07, 2015
Pomyślałam że na moim blogu nie może zabraknąć świadectw - zwłaszcza o miłości! (bo to one najbardziej dają nadzieję na zmiany i motywują nas samych do działania) i dlatego pozwolę sobie tu zamieścić jedno ze str. spotkania małżeńskie.
Świadectwo Jerzego Grzybowskiego:
- Myślałem, że o swoją dziewczynę
muszę się starać tylko do ślubu. A potem to już „samo leci.–
powiedział ktoś po jednym z niedawnych weekendów Spotkań Małżeńskich. Życie
pokazało, że „samo” może się tylko „rozlecieć”. Rutyna w kontaktach, nieustanna
wymiana wzajemnych oskarżeń, ciągłe pretensje o wszystko i niezadowolenie ze
współżycia seksualnego spowodowały zawiśnięcie ich związku na przysłowiowym
włosku.
Małżeństwo, aby przetrwało, powinno opierać się na zdrowych
podstawach komunikacji, umiejętności dialogu, wzajemnej wrażliwości i
akceptacji. Potrzebna jest do tego nie tylko wiedza z zakresu podstaw
psychologii komunikacji, ale także zdolność do stosowania tej wiedzy w
codziennym życiu. Potrzebna jest świadomość, że miłość to nie samo tylko
zakochanie, fascynacja i pożądanie; to nie tylko zaspokajanie swoich potrzeb
psychicznych, ale to postawa, decyzja i troska o potrzeby psychiczne
współmałżonka. Zawierając małżeństwo, bierzemy odpowiedzialność za siebie
nawzajem. Dlatego nawet jeżeli pojawią się sytuacje wyjątkowo trudne, to
wierność wyborowi zobowiązuje. Zwolnić z tej odpowiedzialności może nas tylko
stwierdzenie, że małżeństwo było nieważnie zawarte od początku.
Ktoś się obruszył na takie moje stwierdzenie i zarzucił mi, że
obdzieram miłość z tego co w niej najpiękniejsze, a mianowicie ze
spontaniczności uczuć, że chcę budować małżeństwo na wyrachowaniu. Bzdura! Jest
wręcz odwrotnie: to właśnie troska o potrzeby psychiczne współmałżonka, troska
o dialog w małżeństwie, znajomość swoich i cech osobowości i cech osobowości
męża lub żony, nadaje miłości coraz to nowej dynamiki, zwiększa fascynację
związkiem. Troska o drugiego wywołuje radosne reakcje, pełne miłości i one z
kolei stają się zachętą do dalszego okazywania miłości. Spirala psychicznej
przemocy przekształca się w dynamikę życia miłością.
Niezwykle ważne jest poznanie i akceptacja temperamentu swojego i
temperamentu współmałżonka, naturalnych predyspozycji, które przynieśliśmy na
świat w genach. Te predyspozycje są pierwotnie dobre, jednak w wyniku naszych
słabości niosą za sobą zarówno szanse jak i zagrożenia rozwoju osobowości. To
nam ułatwia dialog, to nam ułatwia zrozumienie, że drugi człowiek nie jest
„winny”, tylko „inny”. Ta inność, czasem trudna, może jednak zachwycić i
fascynować, jeżeli poszuka się dobra jakie jest w niej zakodowane. Tylko, .że
my najczęściej tego dobra nie potrafimy rozpoznać, zdaje nam się, że go nie ma.
I tu leży źródło małżeńskich dramatów.
W dialogu potrzebna jest dojrzałość emocjonalna, która polega na
tym, by na pojawiających się uczuciach nie budować postaw i ocen, oskarżeń i
wymówek, ale radzić sobie z uczuciami, które takie oceny wywołują. Nie tłumić
tych uczuć, ale nie kierować się nimi w decyzjach. Nazwać, pomyśleć o jakich
niespełnionych potrzebach psychicznych mówią. Dojrzałość emocjonalna oznacza
zdolność do poznawania siebie, zdolność do uświadomienia sobie
tego wszystkiego, czego się nie lubi i nie akceptuje w sobie samym. W takich
sytuacjach często przerzuca się odpowiedzialność za swoje emocje na
współmałżonka, na innych ludzi. Wkłada się maski, które zakłócają kontakt z
najbliższymi. Oskarżenia pod adresem współmażłonka są częściej przejawem
własnych problemów emocjonalnych niż problemów współmałżonka.
I rozpad związku jest na progu domu...
I rozpad związku jest na progu domu...
Ale nawet jeżeli wszystko się rwie, jeżeli zdaje się, że nic już
nas nie łączy... warto uświadomić sobie, że jest ocena powstała na uczuciach
zdeprymowania, przybicia, beznadziejności, na którym.... nie warto budować
postaw. Nie utrwalać tych uczuć, gdyż jest mnóstwo spraw, które nadal łączą, do
których można się odwołać i na nich odbudowywać miłość. Trzeba tylko poszukać,
niejako dokopać się do nich. Wszyscy dobrze wiemy jak ma być i jak chcemy, by
było. Tylko nam nie wychodzi. Dlatego potrzebne jest przebaczanie – zwyczajne i
po prostu, bez wyniosłości i pychy. Potrzebne jest proszenie o przebaczenie.
Zobowiązania wynikające z małżeństwa przypominają mi bandy
stadionu, na którym mogą rozgrywać się najpiękniejsze igrzyska. Czy takie
igrzyska mogą się odbyć jeżeli nie zostaną określone granice stadionu i nie
będą zachowane reguły gry? Decyzja na związek bez zobowiązań, czyli tzw. wolny
związek, oznacza grę, w której „na dzień dobry” zakłada się chaos. Oznacza brak
zaufania do siebie samego i do własnej zdolności kierowania się rozumnym
wyborem. Oznacza z góry zaplanowana własną niezdolność do miłości. A jeżeli
miłość się zakurzy, albo nawet podrze na wietrze zbyt silnych przeciwności,
można ją zawsze odświeżyć, nadać barw i nowej dynamiki. Ma szanse stać się
dojrzalszą. Kryzys jest także szansą na pogłębienie dojrzałości. To co piszę
nie jest propagandą sukcesu minionej epoki, ale idzie za tym doświadczenie
tysięcy małżeństw, które wciąż na nowo odkrywają na naszych weekendach Spotkań
Małżeńskich, że miłość wierna i nierozerwalna jest możliwa. Tylko trzeba
chcieć, zaufać, uwierzyć.
Zdjęcia: Diana
Zdjęcia: Diana
0 komentarze
A Ty co o tym myślisz? :-)